Lissabon reprise

We doen Lissabon over. Van de week was het al wel leuk om in Lissabon te zijn, maar het ging wel èrg doelloos en onvoorbereid. Dit keer nemen we wèl een stadsplattegrond mee èn een accu in mijn camera (die zat maandag nog braaf in de oplader i.p.v. in mijn spiegelreflex en zo'n telefoontje is een aardige backup, maar niet ideaal).

De auto zetten we nu wat dichter bij waar we willen zijn, dus de metro hebben we dit keer niet nodig, hoewel Annet wel al van vóór de vakantie last heeft van haar hiel en steeds moeilijker loopt. We begeven ons richting Rua Augusta, maar voor we daar op gaan, reserveren we voor de lunch een tafel bij een restaurant uit een boekje. Het is nog een heel project om het te vinden. Als een stel deelnemers aan het TV-programma Peking Express kammen we het wijkje uit. Er is zelfs gezorgd voor een extra hindernis in de persoon van een vrouwtje dat ons het restaurant afraadt, veel te duur, we moeten bij haar komen eten. Maar we laten ons niet van de wijs brengen en eindelijk vinden het kloostertje waarin restaurant A Travessa gevestigd is. Binnen sta je ineens in een ander universumpje, van het stoffige wijkje stappen we in een stolp van aangenaamheid. In een serre aan een stille binnentuin is, als enige, een tafeltje voor ons gedekt. Je zit er mooi en de ober, in de rol van een jonge Dood van Pierlala, hypnotiseert ons in diep en langzaam gebroken Engels (Ponglish?) bij het opsommen van de mooie gerechten. Een apéritief en een fles Riesling uit de streek doen de rest: de verdere middag bevinden we ons in een milde trance. Gelukkig krijgen we nog wel mee hoe zalig onze Sint-Pietervis is. De hypnotiseur laat ons nog een (gedeeld) toetje nemen en dan worden we weer vrijgelaten, zwevend de wijde stad weer in. Gelukkig hoeven we nog lang niet naar de auto.

We nemen een bus naar het Praça do Comercio, een oude bekende van 21 èn 22 jaar geleden. Aan dit grote plein stond ooit een paleis en nu is het vooral de start van Lissabon voor veel toeristen. Bij de grote triomfboog is een opstootje aan de gang. Dichterbij gekomen zien we dat het een positief relletje is: zo'n honderd vrolijke jonge mensen dansen rond een soort rollator-met-koffertje waar dansbeats uit komen. Het is echt aanstekelijk. We winkelen zonder iets te kopen op de Rua Augusta en steeds komen we de uitgelaten menigte weer tegen, die nu voorttrekt richting Pombal. Niks geen Dance Parade met grote trucks en afgezette wegen, gewoon een muzikale koffer en een winkelstraat, zo simpel kan het dus zijn.

Er stond nog vaag een ritje met een oud trammetje op het programma maar dat laten we bij een idee (hadden we dat vorige keer trouwens niet al gedaan?).

's Avonds hebben we genoeg aan een broodje met soep uit het cafetaria van de suup.