Batalha en mist

We zouden vandaag naar Batalha kunnen gaan. Daar is een groot klooster, je moet het gezien hebben, zegt een boekje. Een zeer gotisch bouwwerk, met dingen en toestanden en tierlantijnen er aan, en een geweldig grote zus en me zo. Prachtig! Ook is het drie kwartier rijden en drie kwartier terug, en het is weer een klooster. Laten we eerst maar eens boodschappen doen en koffiedrinken. Zo gezegd, zo gedaan. Thuis denken we er nog 's over na en we doen het: we bekijken het kloostr van alle kanten, maar dan via internet (zie http://www.google.com/m/search?site=images&channel=new&hl=nl&q=batalha+mosteiro+monumento ). Gohhh, mooi zeg. Kijk hier eens! En daar! Nou, prachtig. Zo, en nu snel met een biertje in de tuin zitten! Dat scheelt een hoop tijd, zeg. Het is heerlijk weer en we vermaken ons best. Wel komt er een windje opzetten. We zien de dunne wolken boven ons met sneltreinvaart het dal in jagen.
Aan het einde van de middag heeft zich dit verzameld tot een lobbige mist. Het is fris geworden en ergens buiten eten wordt 'm niet meer. Nu is er in het dorp een restaurant waar toch al een oog op was en waar we in het winkeltje in Alcobaça bij het kopen van Madeira een kaartje van gekregen hebben, waar het meisje bij de kassa op had geschreven dat we er twee gratis portjes konden krijgen. Laten we die maar eens gaan verzilveren. Binnen wordt ons meteen de vis van die dag gepresenteerd en we kiezen de zwarte garoupa of in het Nederlands blijkbaar tandbaars (lang leve Google). Als voorgerecht proberen we barnacles (ook weer via Google: eendenmosselen, maar deze zien er wel anders uit dan de eendenmosselen bij de japanner). Hoe je die krengen openmaakt is ons ee raadsel. De ober doet het voor: gewoon turn to the left, turn to the right en klaar. Kind kan de was doen. Nou, wij turnen to the left en to the right, die mossels spuiten ons tegemoet van het lachen, en de tafel en wij zelf komen onder de eendenmosselsap. En ze zijn niet onaardig maar ook niet om over naar huis te schrijven, al ben ik daar nu toch mee bezig. De gegrilde garoupa is lekkerder en de groene wijn smaakt er prima bij.
Uit een auto voor de deur stapt een meisje. Waar ken ik haar nou toch van? That's the girl from the shop in Alcobaça, roepen we tegen de ober, alsof hij dat niet weet. Het 'meisje' blijkt de manager van zowel de winkel als dit restaurant. Ze herkent ons en komt een praatje maken over de mist. In Alcobaça was niks aan de hand, vertelt ze. En ze legt uit dat er waar wij zitten een eigen microklimaat heerst, waar het weer zó kan veranderen. Je moet in deze dunne mist overigens gewoon nog steeds oppassen voor de zon, waarschuwt ze. Je verbrandt er nog steeds in en zelfs de Portugezen zelf smeren nog dik zonnecrême op. Goed om te weten.
Als afsluiter nemen we een zalig stukje taart en heerlijke kaasjes, en een aguardente die je vullingen wegsmelt. Pittig spulletje; smaakt naar Italiaanse grappa, al ga ik dat maar niet hardop zeggen. Uitstekend gegeten. De gratis portjes vallen aardig weg want de rekening is verder de hoogste van deze vakantie. Door de nevel naar huis en daar nog een spelletje.