Brand en vuur

A: Zoals al eerder vermeld, stond er nog een middagje Nazaré en dan het bovendorp op het programma, dat gaan we vandaag maar eens doen.
We vertrekken rond lunchtijd en eten eerst op het terras van een klein tentje (ook al gevonden in het reisgidsje van Trotter) schelpjes. Dit staat, samen met krab en garnalen, als enige op de kaart van dit piepkleine restaurantje. We nemen witte en zwarte ameijoas, de ene is met ui en laurier (ik rook het al, het enige zintuig dat bij mij echt subliem is) en de andere met knoflook en koriander. We genieten weer.

Met de lift zijn we naar boven gegaan om het dorp te bekijken. We lopen wat rond en bezoeken een schattig kerkje vol met prachtige azulejos (portugese tegeltjes) en er zit een ielig manneke dat de boel in de gaten houdt, grappig. Het uitzicht van hierboven over het benedendorp en de oceaan is wonderschoon. Sinds we hier zijn gaat, om te testen, iedere middag om 12 uur het alarm. Zo nu dus ook dachten we. Voor de grap zeg ik nog, daar komen de bombeiros (brandweer) weer. Van hierboven hebben we uitzicht over het hele dorp en we zien nu ook rook en beseffen dat het 4 uur is, niks geen test dus. De rook wordt erger en de vlammen slaan uit een huis in de verte. Vreselijk, maar het uitzicht is spectaculair. Stelletje ramptoeristen! Gelukkig is de brand vrij snel geblust. Op weg naar de auto komen we langs het rampgebied en zien de stoere bombeiros de boel nablussen. Een zwart beroete portugees (de eigenaar van het pand?) vraagt warempel aan een bombeiro een vuurtje!

E: De avond staat ook in het teken van vuur. Bij het dorpje Guizado, op een half uur rijden van het huis, staat een restaurant waar je volgens de map in het huis gigantische koteletten van open vuur kunt eten. Dat willen we wel 's zien. Op lage houten krukjes aan een zware houten tafel strijken we neer. Er staat vlees en vis op het menu maar wij willen die koteletten meemaken natuurlijk! Daar is geen woord teveel over beloofd: gigantisch zijn ze! Niet overdreven mals, je moet er goed voor bijten, maar het zijn ook koteletten, niet te vergelijken met de boterzachte biefstuk van onlangs natuurlijk. Er ligt goddelijk brood bij, vast ook van het houtvuur, krokant van buiten en cake van binnen, beetje brioche voor gevorderden. Zelfs de (enorme stapel) frieten zijn goed, zo knapperig gebakken zie je ze hier in Portugal niet veel (is ook geen voedsel dat hier past eigenlijk). Ook staat er een schaal met bonen en voor de zekerheid zit daar weer worst in, voor het geval je het allemaal nog niet genoeg vond en calorieën en proteïnen tekort komt. Het is een spannende wedstrijd, maar we weren ons best kranig. De koteletten gaan op en we slaan een aardig gat in de rest. Stoer hoor. Het is een enorme sprong voor ons, een kleine stap voor dit restaurant. Samen hebben we misschien dit restaurant van, inclusief botten, een kilo koteletten hebben afgeholpen; ik weet niet hoeveel kilo er ondertussen op het vuur voor ons neus doorgedraaid wordt, maar ik heb in ieder geval nooit zoveel vlees bereid zien worden. Stapel na stapel knalt de potige dame op het rek, en met geroutineerde bewegingen pookt ze het inferno nog 's op. Zo'n mens zal schamper lachen om een barbecuevuurtje dat wij met moeite achter het huis op peil brachten. Leuk, deze ervaring op onze verlanglijst kunnen we ook afvinken. We krijgen nog ginja bij de koffie en dan gaan we weer naar het huis, naar de sterren kijken met een (brandend) sigaartje.