Praia do Salgado / Óbidos deel 2
Door: Erik
Blijf op de hoogte en volg Erik
28 Juni 2012 | Portugal, Lissabon
De golven aan het strand leken wel nóg machtiger dan vorige keren. Dit keer doen we echt een compleet middagje strand. Parasolletjes uit het huis boven ons hoofd, een stoeltje onder mijn gat en een tijdschrift en zak chips in de handen; zo hou zelfs ik het nog wel uit op het strand. Boven de duinen hangt weer een zeemist. Gek gezicht.
Daarna in de tuin nog een biertje en dan bewegen we richting laatste avondmaal. In het boekje waar al meer aparte adresjes uit kwamen, heeft Annet iets moois gevonden, niet met de typische lokale gerechten, maar iets bijzonders ter afsluiting van de vakantie, met huppeldepup in champagnesaus en zo. En dat in een leuke omgeving, namelijk het middeleeuwse Óbidos, tegen het grote klooster aan. Bij aankomst blijkt het alleen nog maar een hotel te zijn; het restaurant is al drie jaar dicht. Jammer. We vragen de man of hij iets goeds in de buurt weet. Hij wijst ons op een zaak schuin aan de overkant. Very good. Jammer genoeg staan daar geen heel aparte gerechten op de kaart, het aanbod ziet er klassiek uit, maar bij de ingang ziet de zaak er leuk uit, dus we doen het maar.
Binnen schuifelen obers in scharlakenrode vestjes en strikken door de oude gewelven. Die 'van ons' is niet de aantrekkelijkste. Hadden we in Lissabon al een Dood van Pierlala aan tafel, deze man, met ogen als pingpongballetjes, doet een impressie van Peter Lorre in een ouderwetse spookfilm. Onvriendelijk is hij zeker niet, en hij is zichtbaar blij met zijn baan, maar dat maakt hem misschien juist wel griezeliger. Tegelijk heeft hij iets aandoenlijks; als we hem naar wat dingen op de kaart vragen, drukt hij zijn gezicht er zowat in. Bijziend. Soms zweeft hij ook ineens langs met een grote bril op en soms weer zonder. Er zit ook iets aan van Manuel uit Fawlty Towers. Het werkt allemaal wat op de lachspieren en als er behalve 'gegild kalfsvlees' ook 'geroosterd kind' op het menu staan, ('roasted kid' is blijkbaar een geitenbokje) kun je ons bijna wegdragen.
Na een heerlijk plakje serranoham blijkt de combinatie van eend, rijst en koriander in de casserole van Annet toch een aangenaam verrassinkje. Mijn tournedos met roomsaus is om te zuigen en de fles reserva uit Óbidos en de klassieke muziek brengen ons weer tot bedaren. Totdat Annet vraagt of er ook kaas is als nagerecht. Oh yes, lispelt de kasteelknecht, we have mond en tjies. Wat voor kaas? Montanchees. Vertwijfeld kijkt Annet of ze het op het dessertmenu terugvindt en daar blijkt het te staan zoals hij het zegt: 'montan cheese'. Snel bestellen en zorgen dat hij wegloopt, zodat wij de gelegenheid hebben om paars aan te lopen van het lachen.
Met vermaak en al was het een prima afsluitend diner. Ik twijfel thuis over een dikke sigaar uit de tax free shop, maar daar doe je zo lang over en de luikjes worden alweer zwaar. We maken in de tuin nog wel het laatste restje aguardente op. Nog één keer knipperen de vuurvliegjes.
Om technische redenen geen foto's meer. Dat komt wel weer goed in papieren vorm, als ze in een album zitten.
Daarna in de tuin nog een biertje en dan bewegen we richting laatste avondmaal. In het boekje waar al meer aparte adresjes uit kwamen, heeft Annet iets moois gevonden, niet met de typische lokale gerechten, maar iets bijzonders ter afsluiting van de vakantie, met huppeldepup in champagnesaus en zo. En dat in een leuke omgeving, namelijk het middeleeuwse Óbidos, tegen het grote klooster aan. Bij aankomst blijkt het alleen nog maar een hotel te zijn; het restaurant is al drie jaar dicht. Jammer. We vragen de man of hij iets goeds in de buurt weet. Hij wijst ons op een zaak schuin aan de overkant. Very good. Jammer genoeg staan daar geen heel aparte gerechten op de kaart, het aanbod ziet er klassiek uit, maar bij de ingang ziet de zaak er leuk uit, dus we doen het maar.
Binnen schuifelen obers in scharlakenrode vestjes en strikken door de oude gewelven. Die 'van ons' is niet de aantrekkelijkste. Hadden we in Lissabon al een Dood van Pierlala aan tafel, deze man, met ogen als pingpongballetjes, doet een impressie van Peter Lorre in een ouderwetse spookfilm. Onvriendelijk is hij zeker niet, en hij is zichtbaar blij met zijn baan, maar dat maakt hem misschien juist wel griezeliger. Tegelijk heeft hij iets aandoenlijks; als we hem naar wat dingen op de kaart vragen, drukt hij zijn gezicht er zowat in. Bijziend. Soms zweeft hij ook ineens langs met een grote bril op en soms weer zonder. Er zit ook iets aan van Manuel uit Fawlty Towers. Het werkt allemaal wat op de lachspieren en als er behalve 'gegild kalfsvlees' ook 'geroosterd kind' op het menu staan, ('roasted kid' is blijkbaar een geitenbokje) kun je ons bijna wegdragen.
Na een heerlijk plakje serranoham blijkt de combinatie van eend, rijst en koriander in de casserole van Annet toch een aangenaam verrassinkje. Mijn tournedos met roomsaus is om te zuigen en de fles reserva uit Óbidos en de klassieke muziek brengen ons weer tot bedaren. Totdat Annet vraagt of er ook kaas is als nagerecht. Oh yes, lispelt de kasteelknecht, we have mond en tjies. Wat voor kaas? Montanchees. Vertwijfeld kijkt Annet of ze het op het dessertmenu terugvindt en daar blijkt het te staan zoals hij het zegt: 'montan cheese'. Snel bestellen en zorgen dat hij wegloopt, zodat wij de gelegenheid hebben om paars aan te lopen van het lachen.
Met vermaak en al was het een prima afsluitend diner. Ik twijfel thuis over een dikke sigaar uit de tax free shop, maar daar doe je zo lang over en de luikjes worden alweer zwaar. We maken in de tuin nog wel het laatste restje aguardente op. Nog één keer knipperen de vuurvliegjes.
Om technische redenen geen foto's meer. Dat komt wel weer goed in papieren vorm, als ze in een album zitten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
