Wandelavontuur

Toch eens kijken hoe snel je nu bij de zee bent als je naar beneden loopt. Of zullen we naar het dorp lopen? We gaan het paadje af en lopen de afslag strand voorbij. Dat was een kwartiertje. Dan lopen we maar door naar het dorp, São M. do P. Het pad vervolgt door de duinen. We krijgen prachtige uitzichten voorgeschoteld! Door de kronkels in het pad heb je steeds een andere invalshoek en soms ligt er beneden ons weer een nieuwe baai. Het is wel een beetje kruip-door-sluip-door, soms door bosjes, soms handje aan de grond, maar het is de moeie waard. Tientallen soorten bloemen zien we, vlindertjes, zeezichten, rotspartijen en een diepe scheur in de aarde. Ziet er uit als van een aardverschuiving. Beetje eng.

We lopen en lopen, realiseren ons dat we natuurlijk weer zo'n beetje de heetste tijd van de dag hebben gekozen, en vragen ons af of we het dorp nu niet al lang voorbij zijn. Enfin, maakt ook niet uit, zo lang er een pad is, volgen we het gewoon. Het zal toch wel een kéér ergens uitkomen?
Na anderhalf uur bakken en braden (lang leve de factor 50) beginnen we het wel een beetje te geloven met dat paadje. Annet wil al bijna terug maar ik denk: dan zitten we straks 500 meter vóór een of ander dorpje en keren we net weer om. Inmiddels begint er alweer wat bebouwing langs het pad te komen; prachtig aan zee gelegen vakantiehuizen met lappen niks er omheen. Dan zie ik tussen bomen door een pluk witte huizen bij elkaar staan: een dorp ("thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een kerk, een kar met paard", enz.). Het pad splitst en na een discussie hoe we de dorpskern zullen aanvallen, beginnen we ons vooral af te vragen waar we nu toch zijn. Er staat geen plaatsnaambord. Straks willen we vetellen waar we heen gelopen zijn, weten we niet eens waar we waren. Toch komen de wegwerkers me bekend voor. En een strarhoekje ook. Dit is toch niet...? "Nee joh", zegt Annet resoluut. Toch zie ik ook tegels aan de huizen met een bekende heilige er op. En de straatversieringen beginnen ook te kloppen: we zijn gewoon in São, 'ons' dorp waar we soms per auto heen gaan en bijvoorbeeld Nederland-Duitsland zagen! Vijf minuten later zitten we op de boulevard. Annet neemt koffie met een gebakje, ik vind dat ik wel een big beer verdiend heb. Stond er even niet bij stil dat dat hier geen halve liter betekent, maar een hele. Annet bestelt onderwijl maar een tweede koffie en krijgt daar ook weer een zelfde gebakje bij geserveerd. Onbeleefd om dat terug te sturen. Vervelend allemaal. Na toch al gauw € 6 te hebben afgerekend (had u meegeteld: twee koffie, twee verse gebakjes en een liter bier), beginnen we maar eens aan de terugreis. Annet met haar voetjes in de zee, ik met door het inwendige nat ietwat onzekere voeten in het zand. We zien wat tegen de wandeling op, maar per ongeluk wijken we alweer af van de geplande route en we lopen via de gewone weg in drie kwartier weer naar het huis. Snel onder de lauwe douche en installeren op het terras... met, jawel, toch nog maar een biertje. Je moet goed blijven drinken bij deze temperaturen, zeggen ze. Over zon gesproken: we merken allebei dat we ondanks onze voorzichtigheid, vanochtend toch weer te nonchalant gesmeerd hebben. Ik heb een rode bef en neus en rode Annet heeft een wit jurkje aan! Toch weer er in getuind.

's Avonds zoeken we een goed visrestaurantje bij de haven op. Natuurlijk zijn wij Nederlanders weer te vroeg, om 19 uur zijn ze nog niet open. We slenteren naar een strandtentje voor een apéritief en slaan het lome Portugese leven gaande. Opa schuifelt ons onze drankjes toe, oma slaat het gaande, af en aan komen jonge mensen even gedag zeggen (zoen zoen) en een praatje maken. Op een richel achter ons zit een mannetje met een petje verhalen te vertellen en het spectaculairst dat er verder gebeurt is dat opa het parasolletje voor ons neus dichtklapt. "Vista," mompelt hij op zijn ogen wijzend, oftewel, dan hebben we beter uitzicht op de zee en de bootjes in de haven. Zo scharrelt hij nog wat verder. Wat een gemoedelijkheid zo bij elkaar! Alsof er heel geen kwaad geschiedt in de wereld.

Daar zal de spinkrab in het visrestaurant anders over denken. Hij is helaas door een grote Nederlandse blonde dame tot maaltijd verkozen en wordt uit zijn aquarium gelicht. Ik neem een gegrilde rode mul. Maak je bij ons nog ergens mee dat er in een restaurant gekookte aardappeltjes en snijboontjes als garnituur worden geserveerd? Annet klopt en hamert en speelt de tang. Eh, mèt de tang, om de spinkrab een poot uit te draaien. En de rest.

Aan de boulevard nemen we nog koffie met een Jezuïet (bladerdeeggebakje) en Annet merkt op dat er eigenlijk maar heel weinig Nederlanders om ons heen zijn. Verrek. Andere toeristen ook veel minder dan op andere vakantiebestemmingen. De recreërende Portugezen zijn zowaar zwaar in de meerderheid. Voor we op huis aan gaan, slaan we de uitspattingen van het dorpspubliek gaande. Er is de hele week feest in het dorp, vanwege de Heilige Sjaak of zo. Kramen met rotzooi (kussens?!), verlaten kermisattracties en een groot festivalpodium zetten dit luister bij. We hebben er tot dusver nog niets van meegekregen en nu gaan we eens kijken. Gemoedelijkheid alom alweer. On stage zingt een artieste liedjes van het kaliber Benny Neyman (wel vergezeld van flitsende lampen in alle kleuren) en op het grasveld ervoor is een gestoffeerd plankier neergelegd, waar enkele tientallen mensen heerlijk stijldansen. Nou ja, de een stijlvoller dan de ander, maar wat een eenvoudig pretentieloos vermaak. Er achter staat een grote tent met bier en cocktails (voor € 2), waar het bij ons meteen een zuipdrukte van belang zou zijn, maar hier staan de bedienende dames een praatje te maken; de niet dansende Portugezen zijn nog bezig om de paar honderd gegrilde kippen van achter de tent soldaat te maken. Doet sterk denken aan de Oostenrijkse Frühschoppen, maar dan op vrijdagavond in plaats van zondagochtend.

Met de lift bij de VVV gaan we naar de plek die vanmiddag nog een mysterie leek maar waar nu gewoon weer onze auto geparkeerd staat. Die doet er maar 9 minuut 30 over naar het huis.