Mỹ Sơn

Ja, nog één keer vroeg de wekker voor een excursie. Onze eerste en enige bustripje en uitgerekend vandaag word ik wakker met klotsende ingewandjes. Hoofdverdachte: het Smerige IJsje. Gelukkig levert het bij de trip geen praktische problemen op. Na een snel ontbijt nemen we een taxi naar de stad; om 8 uur zouden we bij het reisbureautje vertrekken. Pas tegen half 9 verschijnt een oude groezelige bus. We hebben een heuse gids, en nog eentje die begrijpelijk Engels spreekt ook. Nou ja, spreekt: hij brult zijn teksten door de bus met een raspstem als stond hij een brute manga-film in te spreken. Goed verstaanbaar dus. We gaan naar Mỹ Sơn (spreek uit: mie soown), een tempelcomplex dat beetje bij beetje gebouwd werd tussen de 4e en de 12e eeuw. In de tijd van het Champa-rijk was het een keizerlijke stad. Het bestond uit 71 tempels, waaronder een toren als woonplaats voor de godin Shiva, erg heilig dus, maar bijna allemaal naar de kloten gebombardeerd in de Vietnam-oorlog. Van 20 tempels is nog een ruïne over, dat is het. Dong (spreek uit: joeng) legt er vandaag een keer of honderd de nadruk op wat de Amerikanen wel niet verwoest hebben. Terecht natuurlijk, al is het ook weer zo dat zelfs de lokale bevolking niet van het hele bestaan van het complex af wist. De Cham-monniken verlieten de boel in de 16e eeuw en vanaf dat moment werd het hele zaakje overwoekerd door oerwoud, tot een soldaat van de Franse kolonialisten er eind 19e eeuw op stuitte. De Franse archeologen namen meteen de hoofden van de beelden mee; die kun je nog steeds bewonderen in het Louvre. Dus de beelden die niet door bommen zijn verwoest, zijn onthoofd of voorzien van een namaakhoofd. Wat er van het complex over is, is nog steeds indrukwekkend, niet alleen door de verschillende bouwstijlen van al die eeuwen en invloeden, met raadselachtige bouwtechnieken en verschillende bouwmaterialen, maar ook weer door de ligging in het bos. Het moet heel mystiek geweest zijn om hier je gebeden te komen doen en offers te komen brengen. Er zijn nog fraai versierde pilaren, plaquettes met sanskriet-inscripties, gebeeldhouwde monsters en een aantal linga. Deze stenen piemelsymbolen werden geplaatst op een yoni, een stenen plaat met een gleuf (rara wat dat symboliseert) en dan met water of melk overgoten (ahem). Zie het als yin/yang, man/vrouw, enz. Het hele complex schijnt vergelijkbaar te zijn met plaatsen als Angkor What in Cambodja, de Borobudur in Indonesië en Pagan in Myanmar, maar dan kleiner in oppervlakte, onder andere door... ja ja Dong, nu weten we het wel. Pikant detail is overigens dat de bommentapijten over My Son werden gelegd omdat de Amerikanen dachten dat de Vietcong zich er verscholen en dat klopte: onder andere Dongs vader zat er destijds, als bevelhebber.
Een deel van de toeristen gaan terug naar Hoi An per boot, met de verplichte stops bij huppeldepupdorpen waar ze meuk maken. Wij blijven soezend in de bus zitten en zoeken in Hoi An het Cargo-café op voor heerlijke salades. De shuttle brengt ons terug naar ons zwembad, het is per slot zo'n 31° C., maar het waait best hard. Er is ook weinig leven bij het zwembad; de Vietnamezen die met een lange stok preventief twee kokosnoten uit een palm tikken is zo'n beetje alle activiteit die er plaatsvindt. Met een campari in onze eigen villatuin de schemering afwachten is anders ook geen slecht leven. 's Avonds zijn we weer in Hoi An om aan de rivier bij een rustige sfeervolle zaak (= relatief dure toeristentent) een biefstuk te eten. Denken we. Grilled beef betekent ook hier reepjes rund met veel knof en ui, in mijn versie omwikkeld met betelblad. Toch doen we die fles rode wijn er maar bij waar we zin in hadden; niet erg Vietnamees maar hey, het is donderdag en we hadden haast pizza genomen. Met nog twee spelletjes Rummy in onze tuin sluiten we af.