Niks meer Hoi An, want Wie Gaot Op Hoes An!

Laatste dag! Vanavond om 12 uur vliegen we. Eergisteren kregen we een ontbijt op onze kamer, gisteren waren we om half 10 beneden maar toen ging de boel al bijna sluiten, ondanks dat er in de map stond dat je tot 10.30 uur kon ontbijten, dus: vandaag zijn we op tijd. Nou, we schreven iets over de kwaliteit, maar aan de kwantiteit en volledigheid ligt het zeker niet! Er zijn natuurlijk de gewone brooddingen en Engelse zware kost, maar ook een rijtje Indische gerechten zoals nasi, Indiase dingen waaronder dahl en roti (OK, kennen wij als Surinaams), allerlei regio's van de wereld staan er. Annet neemt bijvoorbeeld een muffin van groene bonen en een schaalte supergezonde birchermuesli met wel 7 soorten geweekt en gedroogd fruit, een duits iets, waarover ze al veel gelezen heeft. Ik neem een wentelteefje met esdoornsiroop en een kommetje Dahl en nog wat exotische balletjes. Het blijft raar dat bij zoveel luxe de sappen niet vers zijn, de gebakjes droog (op de kleine Berliner bolletjes na), maar wàt een uitgebreidheid. Er komen ook mooie taarten voorbij, op weg naar de patisserie. Wij gaan op weg naar Funan, een enorm warenhuis vol elektronica. En als hier iets groot of zelfs enorm heet, berg je dan maar. De meeste dingen zijn al gigantisch ten opzichte van Nederlandse tegenhangers. Echter... Funan valt mij tegen. Ik had me een overweldigend grote winkel voorgesteld, een soort Mediamarkt maar dan 10x. Lekker onpersoonlijk, op je gemak een beetje langs de rijen goederen lopen en alle prijzen bekijken. In werkelijkheid is het een mall, een winkelcentrum met tig kleine flutshopjes, die allemaal 5 laptops, 10 mobieltjes en 2 tv's hebben staan. En waar binnen 0,6 seconden zo'n krotenkoker naast je staat om te vragen waarnaar je op zoek bent en zelfs als je zegt dat je gewoon wilt rondkijken, blijven ze aan je vastgeplakt zitten. Het lijkt Vietnam wel. En er staan bij maar weinig spullen prijzen vermeld, alles moet je vragen, terwijl het overal beschreven pluspunt juist was dat er allemaal vaste prijzen vermeld zouden staan, zodat je je niet hoefde te vermoeien met afdingen. Al bij de eerste winkel, waar ik alleen maar informeer en vriendelijk bedankend wil weglopen, gaat er spontaan 10% van de prijs af. Zo wil ik niet shoppen en al helemaal niet als de helft van de 'digital mall' gevuld is met zaakjes met dekbedden, speelgoed, etenswaren en kapsalons. Weg van hier. Ondertussen heeft Annet op de benedenverdieping een bedrag voor vier Vietnamese maaltijden besteed aan twee cappucino's en het is tijd om hier vandaan te gaan. Annet stelt voor om richting haven te lopen en daar ergens te lunchen, om zodoende niet alleen maar in warenhuizen door te brengen op de laatste dag. We naderen het fameuze Marina Bay Sands-gebouw, wat natuurlijk een bespottelijk ding is, maar toch ook wel fascinerend. Wie verzint het nu om drie hoge gebouwen af te dekken met een scheepsvorm en daarbovenop dan weer een park te maken? Je kan het bezoeken maar toegang tot het uitzichtdeck kost weer € 20 p.p. We besluiten dat we dat beter vanavond in Chinatown aan eten kunnen besteden. Voor lunch raadt iemand op straat ons Marina Square aan. Het is weer een heel gezoek voor we er zijn, maar leuk is het wel. Op de derde verdieping, met uitzicht over Marina Bay Sands, ook hier weer allerlei hoekjes met allerlei internationale gerechten, voor prijzen die ongeveer vergelijkbaar zijn met een hawker center. We zijn zo handig om een knaloranje seafoodsoup te nemen, met lange noedels en groenten er in, terwijl we beiden iets wits dragen. Hoe eten die Aziaten dat dan toch allemaal? Bier vinden we even niet, maar een mierzoete en ijskoude citroensiroopdinges volstaat ook. Terug naar de Orchard-omgeving. De afgelopen dagen hebben we vooral bussen gebruikt, met zoektochten naar haltes en andere ongemakken; nu nemen we de metro. Stuk makkelijker! We bezoeken een ander ding dat als enorm te boek staat: de Kinonogwat, dat zegt de grootste boekhandel van Azië te zijn. Ook dat roept beelden op van een kolossale uit zijn krachten gegroeide tent van warenhuisgrootte vol met boeken en tijdschriften, maar ik denk dat de gemiddelde Selexyz net zo groot is. Dan nog naar Tang, van de Chinese mijnheer Tang die begon met een paar zakkametjes en wat uitgroeide tot een warenhuis en naar kledingwinkel Topshop. De buit van vandaag: eindelijk een USB-kabeltje van € 3, nu we naar huis gaan. Dat was het wel. In het hotel pakken we de koffers in en checken we om 18 uur uit. We nemen nog een keer een metro naar Chinatown, waar nog chilli crab van onze verlanglijst af moet. In Smith Street (en alle andere straten) zit een tent waar ze de beste van heel Chinatown hebben. We nemen er ook saté'tjes voor en een bier uit Peking. Dat was dan onze laatste vakantiedaad. Terug naar het hotel. De bellmeneer zegt dat we wel een lege kamer moeten kunnen regelen bij de receptie, als 'hospitality room' waar we, zelfs nu we uitgecheckt zijn, nog even kunnen omkleden, douchen en tandenpoetsen voor vertrek. Kijk, dan merk je toch dat je niet bij Van der Valk slaapt. Op de 8e verdieping slopen we de hele boel, de minibar gaat leeg en de tv het raam uit en dan zijn we echt klaar om te gaan. Taxi, Changi Airport, potje kokosjam inleveren dat we voor Paul hadden gekocht maar zonder na te denken in de handbagage hadden gedaan (in beslag genomen), lange vlucht. Naast ons, aan het gangpad helaas, zit een meisje dat voor het eerst vliegt. Ze is niet bang, maar komt de eerste negen uren niet uit haar stoel. Wij moeten dus met enige regelmaat over haar heen, maar ons aanbod om bij het raampje te zitten slaat ze af. Ze komt uit Indonesië en gaat na 12 jaar haar broer weer zien, die nu in Antwerpen woont. Op Schiphol blijven we even met haar op haar koffer wachten, maar die blijkt zoek. Dan gaan wij toch de trein maar eens in. Dobby en Knijster, we komen er aan!