Verkassen

Rondscharrelen. Vanmiddag gaan we weg uit het resort. Bij het ontbijt blijkt dat we momenteel zowat de enige gasten in het resort zijn, alleen een groepje Koreanen is er nog. We gaan dus toch nog maar eens vragen of we gewoon om 16 uur mogen uitchecken, want die onzin over kamer schoonmaken voor andere mensen snijdt natuurlijk geen hout meer. Het mag. Dat scheelt veel gedoe als je pas om 18.30 uur vliegt. Bij ons huis ontdekken we nota bene op de laatste dag dat we wel degelijk een stortdouche hebben, maar dan buiten. Pal voor de voordeur nogal liefst en niet eerder gezien. Daar ga ik vanmiddag voor vertrek naar het vliegveld eens fijn onder staan met mijn uweetwel. In onze tuin wordt ijskoffie gebracht, waarbij we de van het ontbijt meegenomen stukjes taart eten. Dan gaan we naar de stad voor de laatste souvenirs en mijn op de nipper nog bestelde colbertje. Het zit als gegoten. Zelfs nu zegt An nog: "Niet een broek er bij? Ik maak 'm in 'n uurtje hoor." Maar ik vind dat ik genoeg heb. Snel nog de allerlaatste bia hoi, het typische versgebrouwen bier, en heerlijke salades bij The Mango Rooms. Dan nog één keer het shuttlebusje naar het hotel, waar jongens weer met een lange stang kokosnoten uit een boom jagen. Of we er soms eentje willen? Even later zitten we weer in ons tuintje, met een in het restaurant onthoofde palmvrucht en twee rietjes. Echt lekker vind ik het niet, weet ik nog van Bali, maar als het een leuk plaatje oplevert: hier met dat ding. Ook een drakenvrucht, een passievrucht en een mango groter dan mijn hand glijden naar de Binnenweg. Dan douchen, de laatste dingen in de koffers vouwen en dan wordt het tijd om te gaan. Met het decadente electrokarretje zoeven de koffers en wij naar de receptie. Ik pin snel nog wat geld om het personeel van het restaurant en de house keeping en de pool bar en de receptie wat fooi te geven. Een van de ontbijtmeisjes zegt dat zij er niets van terugziet als we dat bij de receptie afgeven. Zij wil het zelf ook niet aannemen om te verdelen. Dan maar niet. Zonde, wat nu hebben we een portemonnee vol nutteloze Dongs. De vader van een van de jongens van het personeel rijdt ons voor net iets onder de normale taxiprijs ("mondje dicht tegen de hotelmanager hoor") naar het vliegveld. We kijken of we er iets kunnen kopen om de Dongs op te maken, want we krijgen het niet gewisseld (het is net iets minder dan US $50 en dat is het kleinste dat ze hebben), maar de rotzooi op het vliegveld is dezelfde rotzooi als in Hoi An, maar dan 4x zo duur. Laat maar. Snel nog een lunch en dan boarden bij Silk Airways, de Vietnamese tak van Singapore Airlines. We vertrekken naar Singapore! Net op tijd, want morgen komt in Hoi An een cycloon aan die erger is dan die van net vóór wij er kwamen en die was al fiks. Kennelijk een stormgebied zo groot als Frankrijk en de restaurantdame vertelde me dat de verwachting van 185 km/u inmiddels al was bijgesteld naar hardere windkrachten. Mensen in o.a. India stonden al doodsangsten uit, begrijpen we via Facebook van Pearlita. Ineens lijkt de weersvoorspelling voor Singapore voor de komende week, rain and thunderstorms bij 33 ℃, niet zo erg meer. De vlucht verloopt gelukkig zonder vertraging of ernstige turbulentie; wel zien we onweer vanaf de goede kant (er boven - gaaf). In de taxi lijkt het net of we gewoon van Schiphol naar Den Haag rijden. Ineens zijn we in het Westen, maar dan (schijnbaar) in Azië: om de hoek bij ons hotel is een McDonalds en een enorme H&M. We zoeven naar de 19e etage en een menneke komt onze koffers op onze kamer brengen (geef je die nu een tip?). We komen net uit een decadent resort maar dit sjieke hotel is toch wel andere biscuit. Geen lachende ontbijtdametjes die je spelenderwijs bij de gebakken eieren een paar woordjes van hun taal leren maar een uitgestreken 'indiër' die vast tot een religie behoort waarvan men niet mag lachen. Ook de te hulp gebelde technici die een vervelend gepiep op onze kamer moeten verhelpen, ziten bij dat geloof. Ze drukken op allerlei knopjes van de centrale computerunit op de kamer en resetten iets in het plafond en het gepiep houdt op... voor een uurtje. Daarna gaat het weer af, zonder dat we ergens aan gezeten hebben. We weten niet of het nu een wekkergeluid is of iets anders, maar ik hoop dat dit niet vannacht nog eens spontaan afgaat. U leest nog.