Fietsen II

Heerlijk in slaap vallen en wakker worden in onze beachvilla met op de achtergrond het geluid van de zee. Gordijnen open en het strand ligt aan je voeten. Helaas voor Erik hebben ze hier niet de regendouche die hij in de vorige kamer zo heerlijk vond, maar een handdouche die je in bad gebruikt. Hij baalt wel een beetje, van hem was verhuizen sowieso niet nodig geweest. Hij doet het, heel lief, voor het grootste deel voor mij. [Edit: het bad is gekit, maar meteen hebben de mannetjes de handdouche op navelhoogte gehangen, zodat het water niet meer zo in de badkamer kan spatten. Nu is het helemaal armoe ten opzichte van die lekkere regendouche, grrr!]
Het is vandaag bloed en bloedheet en wij halen het in ons hoofd om te gaan fietsen rond Hoi An. Geen tour, maar gewoon op ons zelf. Natuurlijk is het echt weer wat voor ons om op het gemak te ontbijten, spullen pakken, nog even dit en nog even dat, zodat we om een uur of 11 eindelijk zo ver zijn om te gaan. Precies op het heetst van de dag op de fiets dus. De Vietnamese van de receptie legt uit hoe we naar het landelijke Vietnam rond Hoi An moeten fietsen. De zadels worden een meter hoger afgesteld en we gaan op weg. We komen bij een dorpje waar allerlei groenten en kruiden worden verbouwd, erg grappig, maar wel weer vol met touristen. We fietsen langs rijstvelden, zien vissers en allerlei gewassen. Als we weer zo' n beetje naar de normale weg willen denken we een smal olifantenpaadje te nemen. Sluipdoor, kruipdoor gaan we langs bananenbomen en palmen, de fiets aan de hand in evenwicht houdend over het smalle richeltje. Om uit te komen bij een armoedig hutje, aan het einde van het doodlopende paadje. We worden vriendelijk weer uitgeleide gedaan en gaan over het richeltje weer terug. Mijn benen zitten naast de muggenbeten nu ook onder de schrammen, blauwe plekken en smeer van de fiets door deze actie. We fietsen door naar Hoi An en ploffen neer voor een koffie en een ijsje met doeriansmaak (Erik). Het ijsje is ontzettend smerig en wederom doet de Zeeuw in Erik toch het hele ijsje verorberen. Op naar de kleermaker voor de laatste passessie. Ik heb prachtige stof uitgezocht voor een overslagjurk, een beetje als een kimono. De jurk is best mooi, ik pas hem over mijn doornatte t-shirt en korte broek, dus echt een goed beeld krijg ik niet, maar hij zit goed. Wel lastig, een model uitzoeken waarvan je niet zeker weet of het je staat en uberhaupt wat wordt. Thuis maar eens kijken of ik nu een paarse tutjurk en een ochtendjasjurk heb aangeschaft, of een prachtige uitgaansjurk en een mooie kimonojurk. Van de stof die in eerste instantie bedoeld was voor de kimonojurk, maar waar mijn dikke kont niet in past omdat de smalle rol stof gemaakt is voor de frêle aziatische lijfjes, laat ik alsnog een blouse maken. We besluiten terug te gaan naar het hotel, maar komen onderweg een tentje tegen waar alleen maar vietnamezen eten. Ze hebben hier ook Cau Lau (zie eerder verhaal van Erik), een streekgerecht waar Hoi An bekend om staat en dat je echt in zo' n straattentje gegeten moet hebben, niet in een fancy restaurant. We nemen plaats op piepkleine plastic stoeltjes. In Nederland bedoeld voor een kind, maar hier heel normaal voor volwassenen. De pootjes zakken ver door en mijn knieën zitten naast m' n oren, niet te veel bewegen op het stoeltje! De Cau Lau smaakt echt heerlijk. Er zit anijs of zoiets in, dat ruik je al als je langs de straattentjes loopt, je hoeft alleen je neus te volgen. We drinken er heerlijke groene ijsthee bij. Met handen en voeten vraag ik welke thee het is, die gaan we nog proberen mee te nemen naar huis. Op de terugweg naar het hotel boeken we nog een tour naar My Son, tempels van duizenden jaren geleden voor morgen en we kopen exotisch fruit op de markt. Een enorme mango, aziatische lychees en nog twee niet te omschrijven fruitsoorten. We eten wat in het hotel en als toetje eten we het fruit, alle vier super lekker en anders en vreemd. We gaan weer slapen met op de achtergrond het geluid van de zee. Morgen kraait de haan (op Erik zijn mobiel) alweer om half 7.