Verhuizen

(achterstandje door tijdgebrek en internetuitval - lopen we wel weer in - we leven dus nog) ;-)

Zwembaddag. Weinig doen dus; vooral muggenbeten tellen. Vermoedelijk is de Aziatische tijgermug, die we in 2005 nog in overvloed tegenkwamen in Italië, weer terug op vakantie in Vietnam. Grote roze vlekken sieren onze benen; vooral Annet moeten ze hebben (destijds in Italië hebben ze Annet ook al te pakken genomen). Onze was is gedaan; we halen de 5 kg schone kleertjes weer op bij het hokje naast het resort, met het schattige dametje en haar pientere dochter. Verder gaan we (nog) eens bij de receptie informeren naar een beach villa. Onze kamer is prima, maar zo'n huisje bij de zee trekt ook. Het kost aardig wat meer dan wat we nu hebben, maar na nog eens een diepzinnig overleg met een nog hogere manager (waarschijnlijk heeft het receptievrouwtje even het weer gebeld, of de Geinlijn van Max Tailleur) kan er tóch nog wel wat van de special price af. Voor een bedrag dat we acceptabel vinden, verhuizen we vanmiddag van garden room naar beach villa. De kamer is iets groter, er is een hemelbed en een tuintje en vooral: de zee vlak voor de deur. Er komt wel weer wat extra personeel aan te pas; in de kleerkast liggen allemaal vliegjes of miertjes. Niet zo gek: als binnen vijf minuten een lady van de housekeeping langskomt, 1.50 m hoog, vertelt Annet dat er de bovenste plank (1.75 m hoog) vies is. Het vrouwtje moet op haar tenen staan en springen om het ook te zien. Vandaar natuurlijk! Daarna is het zo verholpen, wat niet geldt voor de lekkage van het bad. Als we douchen, loopt de badkamer namelijk onder water. Als Krelis de onderhoudsman dat nu even fikst, kunnen wij naar de stad. De badkuip blijkt los in de ombouw te liggen, zonder kit of niks. Veel succes, wij gaan effe een balletje eten. Als we met het shuttlebusje in de stad aankomen, ziet Annet witte gewaden bijeen in de tempel vlakbij de halte. We gaan het van dichterbij bekijken en er blijkt een dienst gaande. Knielen en opstaan, knielen en weer opstaan, klankschaal, plok plok plok, knielen, enz. Erg leuk om te zien en een heel verschil met "zingen wij nu Psalm 53: O Heer, wij zitten in deze bankjes neer". We eten bij de rivier, in een tentje met weinig toeristische opsmuk. De propper is een Chinees mannetje dat daar niet zo geschikt voor is. Als er toeristen voorbij komen, schraapt hij zijn keel en brengt bescheiden voort: "Com in preas?", maar soms merken de mensen hem niet eens op. En de twee klanten die uit eigen beweging op het terras neerstrijken, ontsnappen juist weer aan zijn aandacht. Mr Phong werkt er ook eigenlijk niet, hij mag daar staan om zijn eigen ding te promoten: in zijn huis praat hij zo'n 5 uur over Vietnam en dan weet je alles over de cultuur, politiek, geschiedenis, de oorlog, noem maar op. Hij laat boekjes vol met getuigenissen van Nederlanders zien. Zijn Engels is zo moelijk verstaanbaar dat we alle zeilen moeten bijzetten, dus daar uren naar luisteren en mee converseren zien we niet zo zitten. We richten ons op ons zalige krabgerechtje en andere lekkere dingetjes op tafel. Daarna zijn we benieuwd wat er uit dit niet zo fancy tentje nu voor cocktails komen en verhip, die zijn heel verdienstelijk en bepaald niet zuinig gemixt. Wie wil er eigenlijk nog een busje halen, jajem moet er zijn en we nemen er nog een. Met een taxi gaan we wel weer terug naar onze villa. Daar doen we in onze tuin nog twee potjes Triominos met een laatste slaapmuts en dan zetten we de slaapmutsen weer op.