Huế

Nu zijn we eens de allereersten bij het ontbijtbuffet. Dat was nog niet vertoond! Om zeven uur lopen we door naar de taxi. Vandaag gaat Hong ons rondrijden. Het is een schat van een jongen en hij doet ook nog zijn best om Engels te praten. Beetje jammer dat hij daarbij geen medeklinkers gebruikt, dus verstaan doen we hem niet. Dan is drie uur rijden en drie uur terug nog een hele zit, laat staan dat je nog wat aanwijzingen wilt geven waar je heen wilt of met hem wilt overleggen wat handig is. Anyway.
We bezoeken Huế, de voormalige keizerlijke hoofdstad van Vietnam. We rijden via de Hải Vân-bergpas. Dit is een mooie route langs de kust, al is het helaas een beetje heiïg (de pas is dan ook genoemd naar de zeemist). In Huế gaan we eerst naar de tombe van Minh Mạng, die van 1820 tot 1841 de tweede keizer was uit de Nguyen-dynastie. De man haatte westerse barbaren. Hij vaardigde wetten uit tegen het christendom en liet missionarissen ter dood brengen. Nu dansen we met fotocamera's om onze nekken over zijn graf. Je hoort hem draaien. Met name de rust en de ligging en vooral de lotusvijver maken het hier prachtig. De tocht gaat verder, bij de vierde pinautomaat heb ik eindelijk jackpot en kunnen we gaan lunchen. Hong vindt, gesteund via zijn Nokia backupkanaal waarmee hij meermaals de weg en tips vraagt (niet handsfree natuurlijk), een restaurant voor ons. Het ziet er groot uit, vermoedelijk zo'n tent waar ook bussen neerstrijken, en zowel de geitencurry als de eend zijn taai.
Volgt een boottochtje over de Parfumrivier (Sông Hương), naar de Thiên Mụ, een van de pagodes in Huế. We zijn de enige passagiers in het toeristenbootje. Een kindje slaapt op de vloer, papa bedient het roer met zijn voet terwijl hij de krant leest en de moeder geeft à la een Neckermann bustour allerlei prullariademonstraties onderweg. Zelfs een kort kledingshowtje wordt niet geschuwd en ze zal zich toch opgelaten moeten voelen als wij ons lachen niet kunnen bedwingen. De rivier is grauw en toevallig draagt het weer daar ook weer even aan bij, terwijl het de rest van de dag prachtig is. De Thiên Mụ uit 1601 is de hoogste pagode van Vietnam en is landelijk bekend als een symbool uit de keizerlijke periode. In de tempel zien we monniken en ook hier is de beslotenheid en rust (op de toeristen na natuurlijk) heel mooi. Tenslotte hebben we nog twee uurtjes voor de Stad van de Keizer. Dit is een replica van de Verboden Stad in Peking. In de Vietnamoorlog, tijdens het Tet-offensief, is het keizerlijk paleis en wat er omheen stond grotendeels vernietigd, maar inmiddels zijn er wel restauraties gaande. Dat merken we goed, want het overgrote deel van de citadel is niet toegankelijk. Waar we wel in mogen zien we onder andere prachtige bestikte gewaden waar maanden of jaren werk in moet hebben gezeten, en een zeer sfeervol theater uit 1826. Vroeger zat de keizer in een troon beneden naar de voorstelling te kijken; de keizerin, de hofdames en de eunuchs zaten boven. Bij de uitgang tussen de palmen staat Hong met de auto. Koers naar Hoi An! Dat klinkt voortvarend, maar op de eenbaansweg zit een hele optocht van vrachtwagens met boomstammetjes. Allemaal rijden ze 30 à 40 km. Hong slalomt om de ene na de andere truck, maar voorkomt daarmee niet dat we vertraging oplopen. We laten ons niet bij ons hotel afzetten maar in de stad. We vinden het tentje waar we vorige week onze eerste loempia'tjes aten, maar nu bestellen we ze weer en ze zijn ineens anders; deze lijken meer op die uit de straatkraampjes in Holland. We nemen er Cao lầu bij, een specialiteit uit Hoi An. Dit gerechtje bestaat uit noedels, groenten en varkensvlees, waaronder krokante stukjes vel. Het schijnt uit de tijd te zijn dat Hoi An een belangrijke haven was voor de handel met Japen en de speciale cao lau-noedels lijken op de Japanse soba. Het gerucht gaat dat het geheime ingrediënt van een goede cao lau het water is uit een bron in de buurt. Verder heeft elk huishouden zijn eigen variant (wel/geen muntblaadjes, chili, bereiding van het varken, enz.). Dit keer halen we zowaar het hotelbusje en op de kamer laten we nog een slaapmuts brengen. De dag was lang en we zeilen diep in slaap.