Ouwe gebouwen

De dag begint met regen en wind. Erik heeft niet zo goed geslapen en het regent bij hem ook. Uit zijn neus welteverstaan. Hij is snipverkouden en voelt zich niet zo goed. We besluiten toch op het gemak naar Hoi An te gaan. In de reisgids staat een stadswandeling die ons langs alle oude monumenten en huizen voert. Natuurlijk moet je eerst een ticket kopen dat recht geeft om 5 monumenten te bekijken. De wandeling voert ook door de verschillende wijken van de stad; met name de Japanse wijk, net over de Japanse brug spreekt ons aan. De overdekte Japanse brug is mooi en oud (16e eeuw), ik ben bang dat ik door de houten planken zak! Ik zie het krantenbericht al voor me 'Nederlandse toeriste met grote lijf door eeuwenoude Japanse brug gezakt'! De wijk achter de brug is heerlijk rustig en vol mooie huizen. Natuurlijk zit ook hier in werkelijk ieder huis een toeristenwinkel of een restaurant, maar de sfeer is gemoedelijk. Ik schaf een paar prachtige cashmere (als ze echt zijn) sjaals aan. We eten en drinken wat in het straatje en gaan weer op weg naar het volgende huis met prachtig houtsnijwerk en antieke meubels. Bij de markt ziet een dame die ons eergisteren aansprak ons staan. We komen er niet meer onderuit: we moeten mee naar de shop van haar mother. Erik besluit er een overhemd te laten maken van wit katoen. Morgen klaar, 10 dollar nu betalen en morgen nog 5. We zijn zeer benieuwd wat ze ervan gaan maken. De regen valt in soms hevige plensbuien uit de lucht en tegelijkertijd is het bloedheet. Zo heet hebben we het nog niet gehad, het loopt in straaltjes langs ons lijf en dat is niet van de regen. Om een uur of 6 zijn we het zoveelste oude gemeenschapshuis zat en we besluiten naar het hotel terug te gaan om daar in de buurt wat te gaan eten. De regen wil niet echt meer stoppen en we besluiten maar een taxi te nemen, zodat we niet nog een kwartier moeten rondlopen om op het hotelbusje te wachten. Ik ben het moe en de verkoopsters gaan me ergeren; look insigh please, you buy somethin? De wind is intussen ook komen opzetten en de strandtent waar we wilden eten is gesloten. Dan maar weer in het tentje aan de overkant van het hotel. We zijn de enige gasten en de kleedjes waaien van de tafels af. De gegrilde vis in bananenblad vind ik een beetje ranzig en is taai, maar de gebakken vis met een ongeloofelijke berg knoflook smaakt heerlijk. Het vermaak bestaat uit een mini-Vietnamoorlog aan de overkant. De scherven vliegen in het rond en één Vietnamees ventje valt hard op zijn hoofd en wordt door zijn maten afgevoerd. Als de oorlog voorbij is zijn wij klaar met eten en gaan lekker slapen in het hotel.