Eerste echte dag

Good morning Vietnam! We worden wakker om 6 uur, rond de tijd dat we in Nederland naar bed zouden gaan. Hoog tijd voor ontbijt, want in die vliegtuigen raakt je buikje gewend aan om de paar uur eten. Er zijn westerse dingen als brood met beleg en yoghurt met muesli, Britse stuff met worstjes en zo, heerlijk exotisch fruit (gesneden, mag niet van de reisboekjes, en op de eerste dag doe ik het toch), rijst en mie en congée (zagen we voor het eerst in het vliegtuig naar Bali), pikante soep met viscrackers (die neem ik) en allerlei soorten gebak. Dat is niet slecht geregeld. Het regent en we gaan op ons balkon wat lezen. Na een uurtje kan ik mijn ogen niet openhouden. Middagdutje dan maar. Dan nemen we een gratis hotelbusje naar de stad. Hoi An is een voormalige havenstad en staat op de werelderfgoedlijst. De rijke sjieke tijden zijn wel voorbij en de gebouwen zijn vies en vol mos. Ondanks dat zijn ze nog steeds prachtig. Overal waar je kijkt zie je houten ornamenten en versiersels, zowel aan de binnen- als de buitenkant. Deze gebouwen komen ook nog echt uit de tijd toen dit nog een havenstad was, dus de 15e en 16e eeuw. Later gaan we alle bijzondere gebouwen die er staan bekijken. Handel wordt er nog steeds goed gedreven, zij het tegenwoordig vooral met toeristenvolk. Wat een mierennest! Er doorheen lopen is net een rit in een attractiepark, waarbij een aaneenschakeling van dingen aan je voorbij trekt. Links vissen en fruit en ingewanden, rechts "come look my shop, look insi' no pwobwem, goo' pwice", voor je een vrouwtje met punthoed en achter je langs miepmiept een scooter. Elke paar tellen later weer andere scènes. En toeristenmeuk, veel toeristenmeuk. We kopen een schaaltje van gelakte kokosnoot, waarschijnlijk voor tien keer de vereiste prijs, zelfs na meer dan de helft afdingen, en ik word getild door een oud vrouwtje voor een trosje banaantjes. Haar hele week is goed met mijn twee euro. We moeten er duidelijk nog inkomen! Langs de rivier zitten we heerlijk rustig en nemen we een bia hoi, dagelijks vers gebrouwen bier van een procent of drie voor vijftien cent per glas, met wontons en, daar zijn ze, zalige krokante loempia'tjes. Ze lijken niet op die uit onze Nederlandse straatkraampjes, behalve de zoetzure saus. We blijven de voorstelling die Hoi An is volgen tot de lampionnetjes overal aangaan. In een ietwat fancy toeristententje gaan we boven, op het balkon, eten. We kijken uit over de rivier en de honderden lampionnetjes aan de gebouwen langs de oever. Annet eet werkelijk zalige geelvin (thuis mogen we al jaren geen tonijn meer als ze niet lijngevangen is maar als toeristen denken we iets minder na) en ik garnalen gehuld in bief (!). Dan denken we de hotelbus terug te nemen maar de straatjes lijken te veel op elkaar en we vinden 'm niet op tijd. Dan maar twintig minuten in een taxi voor € 3,50. Het is vandaag gelukkig droog gebleven en we gaan aan de overkant van het resort, waar we gisteravond garnalensaté hebben gegeten, maar eens een cocktailtje halen. Denken we. Er staan op de Engelse menukaarten helemaal geen cocktails? Gisteren op de Russische menu's (tja) hadden we ze toch zien staan? Het verlegen meisje snapt er niets meer van als wij toch ineens de Russische kaart willen zien. Met slappe lach komen we tot het inzicht dat het fruitsappen en yoghurtmixen waren die we voor vol hadden aangezien. Voor de vorm bestellen we maar Sprite en de verwarring bij het meisje is compleet. Bij de verlaten beach pool in het resort nemen we alsnog brandy en mojito en die laatste blijkt wegens happy hour gratis. We spelen rummykub en kunnen nèt het tweede potje afsluiten als het weer gaat regenen. De barknaap helpt de speelstukken snel op te ruimen. We gaan onszelf ook maar eens opruimen; deze eerste volledige en leuke dag zit er op.