Aankomst

Het volgende vliegtuig in met Singaporese stopnaaldjes in satijnen jurkjes. We stoppen in Cambodja en moeten daar helaas ook het vliegtuig uit. Leuk om dat land te kunnen toevoegen aan de lijst waar we voet aan de grond hebben gezet, maar dat betekent wel weer bagage scannen, zakken leegmaken en half uitkleden. We gaan even naar het toilet en dan moeten we alweer haasten om terug in te stappen ("last call for flight MI 633..."). In Vietnam moet ik mijn vingers in een kramp schrijven om de vereiste visa te bemachtigen (beroep? telefoonnummer in Nederland?) en een bedrag neerleggen dat voor de twee verveelde beambten minimaal een weeksalaris moet zijn. Ik neem geld op bij een creditcardmachine en we stappen in een metertaxi. We rijden over een kilometers lange Middellandstraat, maar dan met tientallen scooters links en rechts. Stoplichten tellen niet, hier rijdt men op claxons. Na een half uur staan we bij ons hotel en we moeten de helft betalen van wat ik gepind heb: bijna een half miljoen Dong. Vraagt hij nu echt € 150? Annet haalt een papiertje tevoorschijn waarop ze de wisselkoers had overgeschreven en we vragen een knul van het hotel of hij dit bedrag normaal vindt. Na een aantal minuten geven we ons over; we zullen het wel niet goed opgeschreven hebben. Het taximannetje staat er al die tijd gedwee bij en protesteert niet. Later blijkt inderdaad dat wij een nulletje te weinig op ons briefje hadden staan en dat ik dus niet € 300 maar € 30 blijk te hebben gepind (waarbij de geldmachine wel zei dat er $ 15 kosten in rekening werden gebracht - dat dan weer wel).
Nu heb ik dus nog € 15 op zak, maar dat is ruim voldoende. Als we ergens in een eettentje met handen en voeten twee garnalensaté's, een grote bowl heerlijke po en vier blikjes bier afrekenen, komt de schade neer op € 5. Onze hotelkamer is groot, luxe en netjes. "No mosquito," weet de hoteljongen. Of er ook geen cockroaches zitten, stond niet in zijn huiswerklesje. Even op inspectie dan maar. Geen voelspriet te vinden. Wel laten we vriendelijk een groene kever binnen ter grootte van een Volkswagen. Niet te lang open laten staan dus, die balkondeur. Op bed ligt een klein poepje en het toilet trekt niet door. Even bellen en hup, binnen enkele minuten komen er twee dametjes met een schoon laken en twee mannetjes met een baco om het fluks te fiksen. De avond is zwoel, niet benauwd, en het is nog droog. Dat gaan we voorlopig niet meer meemaken. Voorlopig is er regen en storm voorspeld. In bed krijg ik alvast een deel van mijn verjaardagskado'tje: een woordenboek Nederlands-Vietnamees. Kijken of ik van 1 tot 10 kan leren tellen en zo. Voor de zekerheid laten we de airco aan, we nemen een linksdraaiend pilletje om de slaap te bevorderen en doezelen heerlijk weg.