Markt, Mosselen en Met vuur spelen

6-6
Niet te gek laat op (voor ons doen dan), we gaan een markt bezoeken. Die in Saint-Pierre sur Dives. Op 40 minuten rijden treffen we het verwachte beeld aan. Bij een paar pittoreske gebouwen staan kramen met felgekleurde groenten en fruit, verse en gedroogde worsten, kleding en spuuglelijk serviesgoed. Er staat ook een kraam met kooien vol levende have. Bovenop scharrelen schattige konijnen en cavia's, in de kooien zelf zitten kippen (een kooi heeft een kloek met 16 gele kuikens; zou dat één koop zijn?), maar ook eenden, duiven, kwartels en zelfs een geitenbokje. Op de vogeltjesmarkt in Antwerpen zijn de levende dieren inmiddels niet meer te vinden, maar ja, deze hier zullen niet allemaal verkocht worden om als huisdier tot hun natuurlijke dood geknuffeld te worden. Binnen in het marktgebouw vinden we nog meer heerlijks. Glimmende vissen, blinkende olijven, vers gebakken zoete en hartige taarten, frisse en pittige kaasjes, kant en klare gerechten die je stuk voor stuk zou willen proeven, honing, cider, varkenskoppen (gekookte en rauwe) en emmers vol dikke normandische room. Annet kiest een potje jam uit: eentje van groene tomaat. Een klein geitenkaasje gaat mee. Het idee rijst om vanavond mosselen te eten. Het is arrivage, verzekert de mevrouw ons, vangst van vanochtend. Ze meet voor 2 personen af in een literbeker; niet een kilo maar een liter mosselen per persoon. Een pot room en een bosje sjalotten gaan ook met ons mee en dan is het tijd om bij een tentje koffie te drinken en daarna het stadje nog wat te gaan bekijken.

Annet brandt in de plaatselijke abdij, die dit jaar 1000 jaar oud is, weer eens een kaars. Deze is voor Sint Antonius. Zou het iets opleveren? Zonnig weer bijvoorbeeld? In Livarot, een naam die wij natuurlijk associëren met een kaasje, zoeken we vervolgens tevergeefs naar een zaak die open is om een klein lunchhapje te kunnen nuttigen. De franse siësta drijft ons echter naar Lisieux. Daar is ook niet veel bijzonders te vinden maar een stuk quiche lorraine en wat slappe patat doen hun werk. Zowaar scoort Annet nog een paar romeinsesandaalachtige slippers.

In ons huis doen we een pot Rummikub. Huiseigenaar Marcel heeft een nieuw internetapparaat gekocht en de ontvangst is een heel klein ietsiepietsie beter. Ook brengt hij haardhout, want het heeft nu twee dagen geregend en de omgeving is nat genoeg om de schoorsteen te laten roken. Eerst verslinden we de twee liter mosselen, bereid op normandische wijze zoals we vijf jaar geleden uit een boek haalden. Werkelijk goddelijk lekker! We zouden bijna de schelpen er bij opeten. Er gaat een heel droge poiré bij, een soort perencider, ook van de markt.

Daarna begint een uurtje geklooi met twijgjes, aanmaakblokjes en lompe halve bomen als haardblokken. Maar als het eenmaal brandt, blijft het de hele avond gaan. Lekker fikkie stoken!

Tafeltip van vandaag gaat uiteraard over de mosselen. Ook voor dit gerecht moet je weer in Normandië zijn. Hier vind je mosseltjes zo groot als je duimtop, en de room... die blijft aan je scheplepel hangen als je 'm ondersteboven houdt. En dan het liefst de ongepasteuriseerde variant. In Nederland heb je crème fraîche maar het is niet hetzelfde. Kom dus hierheen en doe als volgt, voor de meest goddelijke mosseltjes ever.

Sjalotjes zo fijn mogelijk snipperen en glazig fruiten. Inkoken met witte wijn, daarna met de dikke room. Dan de mosseltjes, die brandschoon moeten zijn en zonder pokjes, garen op een laagje witte wijn. Knip een bosje verse dille door de saus, draai er wat peper bij en roer de saus door de mosselen. Opdienen in een schaal. Wij aten er venkel bij, gegaard in dezelfde witte wijn en belangrijk is dat er stokbrood op tafel staat. Proef de saus en je weet waarom: hier wil je geen kloddertje van verloren laten gaan. Wedden dat je geen mosselschelp weglegt voor je deze volledig mondeling hebt gereinigd?