Geen Kurfürstendamm

Nog steeds geen heel mooi weer, bewolkt maar wel 19° C of zo. Dus: shopping time! En verantwoord de Gedächtniskirche bezoeken.
Mijn voorstel is om niet meteen naar de Kurfürstendamm te gaan, maar te beginnen op de Taunentzienstraße. Daar is het Kaufhaus des Westens. Lijkt me wel aardig om even te checken. Dan kunnen we vandaar langs die Kirche en komen we zo op de Kurfürstendamm uit. Annet ziet er niet zo de lol van in, want we zijn gisteren al in Kaufhof Galleria geweest, maar vooruit maar.
Ruim drie uur brengen we er door, bijna continu met open mond. Zoiets hebben we nog nooit gezien. OK, de Cartier-, Rolex- en Hermès-hoeken op de begane zijn tóch te onbereikbaar, daar vergaap je je even aan een prijskaartje en dan weet je het wel. Op de kleding- en schoenenafdelingen sjok je maar voort en voort, zo groot is het. We kopen er voor € 70 aan sokken. :-) Maar dan begint het. De apotheose van dit grootste warenhuis op het Europese continent is de zesde en bovenste verdieping: de Feinschmeckeretage. Wij noemen het in het begin nog de eetafdeling, maar dat leren we wel af: het is een verzàmeling van eetafdelingen. Een doolhof van gespecialiseerde afdelingen met de beste kwaliteit levensmiddelen. Niet gewoon een kaasafdeling bijvoorbeeld, maar een afdeling met Hollandse kazen, eentje met Italiaanse, eentje met Franse, enzovoort. Her en der kom je bars tegen met een thema: een wijnbar, een champagnebar, een oesterbar, een bierbar... Versuft pauzeren we in een koffie- en gebakhoek. Annet bestelt natuurlijk iets prachtigs en ik neem, om geen spelbreker te zijn, maar 'gewoon' een Apfelstrudel met slagroom. Die laatste arriveert echter in een diep bord, met een onderbord er onder. Genoeg slagroom om je kerstboom wit te spuiten wolkt rond de Strudel. Daar verbleekt dat taartje van Annet bij, hoewel die dan weer een cappuccino heeft met zwembadtrapje er in en reddingswerkers voor als je niet op tijd komt bovendrijven.
Daarna vervolgt de zwerftocht langs al die prachtige en kraakverse producten. Uiteindelijk, met niet veel meer aankopen dan een pot Berlijnse honing en voornoemde Strümpfe, vinden we het welletjes. We hadden immers nog meer plannen voor de middag. We verlaten deze decadente tempel van westerse consumptie en togen naar de Gedächtniskirche. Daar zijn we in één oogopslag mee klaar: die wordt namelijk nog tot pakweg oktober helemaal aan het zicht onttrokken door steigers. Dan belanden we in een alt Berlinische Kneipe. Een kordate tante met een Oostblok-accent bestiert voortvarend de oubollige tent en dirigeert klanten efficiënt naar waar ze moeten gaan zitten of wat ze het beste kunnen bestellen. We drinken bier van het vat en nemen er een soort rookworsten bij. Hoe bruin deze kroeg ook mag zijn, aan de prijs merk je ineens weer dat je in de buurt van een wereldberoemde winkelstraat zit. Na nog wat rondshoppen komen we tot de conclusie dat we de Kurfürstendamm vandaag niet 'af krijgen'. Sterker nog: we hebben er eigenlijk nog geen voet op gezet; we hebben net de Tauentzienstraße gehad. Dat wordt dus morgen een vervolgje!
Onderwijl heb ik gereserveerd bij een restaurantje dat me getipt was door Wereldhavendagen-collega Eline. Een voormalige döner kebab-zaak, was me verteld. Bij mij was vooral dat döner kebab blijven hangen. Als we wisten was ons te wachten stond, hadden we niet die kroegworst genomen, en ook niet de twee cocktails op weg naar het restaurant. Bandol blijkt een sterachtig tentje te zijn, met supersjieke en supermooi opgemaakte gerechten. Wel is het er naar mijn schatting zo'n 32° C. binnen. De enige verkoeling komt van onze rosé. We hebben heerlijk gegeten, slechts twee gangen van het vijfgangenmenu, wrijft Annet me op verwijtende toon in. Als we dit geweten hadden.... Nou ja, misschien was het ook wel genoeg zo?