Luieren, bos, crépinette, Top Gear

In de ochtend is het geen mooi weer, het regent af en aan. We blijven fijn wat lezen, koffie drinken (wel met macarons en een éclair er bij natuurlijk) en alvast wat opruimen en inpakken. Vandaag is onze laatste volledige dag in Normandië.

Als het 's middags opklaart, komt toch spontaan het plannetje opzetten om nog even de benen te strekken. We rijden naar La Roche d'Oëtre, een bosgebied niet ver van ons vandaan. We kiezen een wandeling van 5 km uit, maar vanwege het traditionele gedoe met onvindbare routepaaltjes wordt het de route van 2½ km. Lekker makkelijk, hoor ik jullie denken. Maar deze route heet 'het pad van de beekjes' en die stroompjes kiezen natuurlijk het diepste punt van de bossen. Ik kan jullie verzekeren: da's 'n flink dieptepunt. Vraag maar aan mijn echtgenote, die door het sportieve leven van de afgelopen dagen flink begint te knarsen bij de steil omlaag- maar vooral daarna weer omhoog voerende bospaadjes.
Wel is het een mooie en rustige bosomgeving. Prachtig. Veel getwiet om je heen en dit keer niet van Twitter. Een beekje stroomt en klettert en kronkelt door het bos. Verrast zijn we dan ook als we er een gewone eend met een kluit kuikens doorheen zien dobberen. Midden in het bos! Leuk wandelingetje dus (nou ja, klauteringetje). Thuis gauw aan de borrel en dan aan 't eten beginnen. Dat wordt vandaag een simpele panzanella (een italiaanse broodsalade die we heerlijk vinden), met crépinettes van de markt. 's Avonds is het mijn beurt om naar de satelliet-TV te kijken; ik neem mijn wekelijkse dosis Top Gear, terwijl Annet deze keer de open haard tot ongekende hoogten stookt.

De crépinettes vormen de bescheiden tafeltip van vandaag: wie gewoon van gehaktballen houdt maar op een van bijgaande foto'tjes denkt 'getverredemme': ik zou zeggen, toch gewoon eens proberen die dingen. Niet te lang er bij stil staan dat dat netje er omheen varkensnet heet en uit buikvlies bestaat. Per slot wordt een ouderwetse worst van darmen gemaakt. De crépinettes zijn heel smaakvol.